فرصت طلایی / محمد محبی
کمال خلقت در انسان کامل است . پروراندن موجودی که تمام استعدادهای خود را به فعلیت برساند، موجودی که در پله آخر نردبان سعادت دنیوی و اخروی پا گذاشته و افق ها را در نوردد. ولی انسان تنها با تکیه بر استعداد ها و توانایی های درونی و ذاتی خود ، قدرت رسیدن به آن قلّه را ندارد . پس محدود بودن توانایی بشر در رسیدن به آن هدف عالی و تحقق فلسفه آفرینش، نیازمندیش به عنصر وحی و دین را مسجّل می سازد تا در پرتو آن قلّه کمال خود را دیده و راه رسیدن به آن را بیاموزد . بر این اساس خداوند حکیم وحی و دین را بوسیله انبیاء الهی فرو فرستاد تا هدایت و راهنمایی انسان در تمام حوزه های زیستی حاصل گردد و برای اتمام نعمت و منتهای لطف خود، پیشوایانی قرار داد تا با تفسیر و تشریح دین، راه را روشنتر و آشکارتر ترسیم کنند تا اینکه در یک مقطع زمانی این رسالت عظیم و میراث گرانبهای انبیاء و امامان بر عهده حوزه و عالمان دینی گذاشته شد؛ به طوری که حوزه های شیعی با جهاد علمی و عملی فرزانگانش قدم در راه اشاعه دانش و ارزش های دینی نهاده و متحمل سختی های فراوانی شدند. علاوه بر اینکه حوزه و روحانیت توانست بذر ایمان دینی را در جامعه بنشاند و شهد اعتقاد و باور دینی را در جانها زنده نگاه دارد .
بیش از هزاران سال است که جامعه علمی شیعه و روحانیت آن به طور رسمی در دنیای اسلام مشغول فعالیت است. علماء و فقهاء و شاگردان آنها در هر مرتبه و درجه ای، در ابعاد گوناگون زندگی بشر مثل حوزه های اخلاق و تربیت دینی، جلوگیری از انحرافات اعتقادی، مبارزه با استکبار و استبداد و تلاش در عرصه های سیاسی دوران مختلف شدت و اختناق و بنا گذاری و گسترش علوم دینی و ... همت گماردند .
حضور روحانیت شیعه در جریانهای سیاسی گذشته و نقش آفرینی آن ، بارزترین و عینی ترین نمونه همت بی دریغ آنان است . با نگاهی به گذشته روشن می شود که در هر نهضت ، حرکت ، تحول و نقطه عطفی در تاریخ ملت های مسلمان که روحانیت حضور داشته ، به همان اندازه آن نهضت و حرکت رشد داشته و نهایتاً به پیروزی نایل آمده است و هر جا که روحانیت حضور نداشته و یا حضور کمرنگی داشته ، پیشروی برای مردم حاصل نشده و دیگران نتوانسته اند سکان کشتی را در امواج پر تلاطم نهضت ها به درستی هدایت کرده و ایمان و حمایت مردم را به آن حرکت جلب کنند.
در حال حاضر نیز همین گروه معدود و اندک ، توانسته است با تکیه بر میراث تقوایی و علمی خود، هیمنه مستکبرین جهانخوار را شکسته و خواب آسوده را از چشم آنها برباید . علاوه بر نقش انکار ناپذیر روحانیت و آگاهی بخشی آنها در تحقق انقلاب اسلامی ، مدیریت انقلاب در بحرانی ترین شرایط جنگی تا سازندگی و تا دستیابی به فن آوری های علمی و هسته ای و... همه و همه در سایه حضور روحانیت و روشنگری آنان و تقویت ایمان دینی مردم دست یافتنی شده و گویای این مطلب است که چنانکه انقلاب اسلامی در حدوث خود نیازمند حوزه و عالمان شیعه بود ، در بقاء خود نیز نیازمند حضور آنان است. البته ناگفته نماند که این اعتماد تاریخی به روحانیت در گرو دانش، فرزانگی، قداست و طهارت روح، مردم خواهی، صداقت هوشیاری و دهها فضیلت پاک و نابی است که در طول تاریخ حوزه خود را ه آنها آراسته است و دقت در نکات یاد شده، مسئولیت و رسالت روحانیت ( از سازمان مدیریت، طلاب، ائمه جمعه وجماعت، اساتید و غیره ) را مضاعف می کند. میراثی که با درد و سوز و حرمان ها و شهادت ها بدست ما رسیده و به رایگان در اختیار ماست، وظیفه ما را سنگین تر کرده است. علی الخصوص در ایران اسلامی که روحانیت به هدف برقراری حکومت دینی و بستری برای غنیمت بخشیدن به دین دست یافت ، تکلیف بیشتری بر دوش دارد. باید تلاش شود از فرصت طلائی حکومت اسلامی نهایت استفاده برده شود . به شهادت تاریخ در هیچ زمانی، شرایط مهیّاتر از اکنون نبوده و هیچ جمعیت دینی این مقدار امکانات و ظرفیت برای تبلیغ و اجرای احکام الهی نداشته است. باید چون امامین همامین باقرین (علهیما السلام ) از کوچکترین فرصت، بهره برداری کرد و در تبین و تحکیم انقلاب علمی آنها اقدامی اساس کرد تا اینکه تمام اقصی نقاط جهان را از شهد شیرین و گوارای معارف ناب اسلام اصیل، سیراب کرد. قدرت های شیطانی و استعماری این مقام و موقعیت روحانیت را دریافته اند و در اندیشه برآمده اند تا با منزوی ساختن روحانیت، به آینده اقتدار خود، مصونیت بخشند؛ پس باید عاقلانه و عالمانه تمام همت و استعداد های موجود را بکار گرفت و این میراث گرانبها را به قوه اخذ کرده و با چیزهای بی اساس و یا غیر مهم فرصت را از دست نداد بی شک حاصل اغتنام فرصت های موجود و تدابیر لازم آن است که در این سرعت سریع حرکت های جهانی حوزه و روحانیت نقش بی بدیل خود را در تمام عرصه های زندگی بشری و در نهادینه کردن دین و معنویت، به درستی ایفاء نموده و حیات معنادار را به انسان رنجور و خسته هزاره سوم به ارمغان خواهد آورد.
